De wind is wat gedraaid en gaan liggen, dat betekent dat ik hem de meeste tijd in de rug of in de zij heb gehad. Wat een aangename verrassing na een aantal dagen storm op de neus. Mijn adresje voor afgelopen nacht zat een paar honderd meter van de route, dus ik kon meteen aan mijn dag etappe beginnen. Vertrokken met zonnebril op de neus en zeer goede zin. De duinen van Kennemerland lagen zo achter me en voor ik het wist was ik met het pondje al het Noordzeekanaal overgestoken.

Aan de noordkant werd het wat donkerder en een stukje in de duinen na Wijk aan Zee begon het flink te hagelen. Alles wit en goed glad, ik durfde niet af te stappen en ben rustig door blijven fietsen. Gelukkig was dit van korte duur, maar het spetterde daarna nog wel wat. In Bergen aan Zee even aangelegd om wat op te warmen en gezellig zitten kletsen met een aantal plaatselijke hotelgasten.

Daarna de Schoorlsche duinen in. Voor degene onder ons die denken dat Nederland vlak is, neem daar eens een kijkje. Het zijn geen hoge bergen, maar wel continue op en neer. Een hele kudde Duitsers die georganiseerd een fietstocht met dag etappes van 25 km doen, hadden er zoveel moeite mee dat ze regelmatig een stuk moesten lopen. Toch zag ik een vreemd verkeersbord, ik dacht even dat het een grap was: Pas op! Overstekende duinen. Toch was dit exact wat er aan de hand was, veel zand op het fietspad en een tractor die het pad weer begaanbaar maakt. Net toen ik dacht: nu is het wel mooi geweest, volgde een heerlijk recht stuk afvalt ten noorden van Camperduin. Wind in de rug en sjezen maar.

Na Petten nog een stukje duinen en ik heb de kernreactor van het ECN mooi van de zeekant kunnen bewonderen. Toen was het met het duinlandschap gedaan en vloog ik de polder in. Eerst nog droog, maar al snel begon het met regenen, het is niet meer droog geworden. Daarom weinig foto’s, maar wel genoten van Oudesluis en een snelle blik op het Amstelmeer. Nu zit ik in Hippolytushoef waar ik lekker rustig aan kan doen om morgen de afsluitdijk te bedwingen.